Tropische regenwoud, strand en bedekking van de zon
In het tropische regenwoud in het Noorden van Australië was op 14 november 2012 kort na zonsopkomst (boven de oceaan) een bedekking van de zon.
Op het einde van de nacht waren om 4.30 uur hoog tussen de bladeren van de reusachtige bomen enkele sterren heel goed te zien. Een hoopvol teken! Tijdens de gehele reis in Oost-Australië was het weer enorm afwisselend. De ene keer overdag geen wolkje te zien en heel heet, terwijl er 's nachts geen ster te zien was. Dan weer 's nachts veel en veel meer sterren dan in Nederland en flink koud, terwijl het overdag bewolkt was.
Sinds zondag ben ik hier in het tropische regenwoud en heb dagelijks enkele korte, maar heftige buien meegemaakt. In het regenwoud werd de regen eerst hoorbaar en dan duurde het nog enkele minuten voordat je begon nat te worden. 's Nachts hoor je de regen zeer hard op het canvas van de tent afketsen. Tussendoor waren er steeds weer opklaringen. Het kon vandaag alles worden.
Ik zou de drie Amerikaanse vriendinnen wekken, die waren al op, en liep een flink eind door naar de straat. Het was net begonnen te schemeren: Venus en Spica stonden op het einde van de weg laag aan een grijze hemel. Hoog boven me fonkelden Orion en de Grote Hond zo veel helderder dan in Nederland. Heel veel lichtzwakkere sterren, die in Nederland nergens meer te zien zijn, en het beeld veel meer allure geven, waren te bewonderen.
Toen we drie kwartier later op het strand aankwamen, was een bont gezelschap al goed geïnstalleerd voor wat gaat komen. Ze zaten verspreid tussen de palmbomen of op het strand. Families met spelende kinderen gemoedelijk tussen mensen met dure camera's. Velen hadden al een eclipsbril op; was die een goede, zagen ze alleen een zwart vlak. Inderdaad veilig, maar je mist veel. Aan de met zachte kleuren oplichtende oostelijke hemel hemel was van alle hemellichten alleen Venus nog te zien. De westelijke hemel was nog donkerblauw, Jupiter pronkte. Aan Venus kon je aflezen waar de zon zou opkomen, precies daar was de veruit grootste en donkerste wolk. Een reusachtige zwarte wolk. Er woei een flinke bries landinwaarts. Die wolk kreeg een paarse rand en steeg; de opkomende, lichtoranje zon konden we even gedeeltelijk gade slaan.
Een kwartiertje later zagen we tussen de wolken dat de zon inderdaad linksboven al "een flinke hap kwijt was". De lichtere wolken rechtsboven de plek van de zon hadden tere groenige en roze kleuren. Tussen de donkere wolken onder de plek van de zon verschenen heldere donkerblauwe kleuren. Het geheel was een fraai plaatje, en echt uniek toen de forse zonnesikkel voor het blote oog zwak zichtbaar werd.
Nog een kwartiertje later was alles om ons heen zo anders. Het licht zwakte af op een ongewoonlijke wijze. Dit schemerlicht schemert meer aan de hemel, om je heen, minder op aarde. De bomen om je heen werden donkerder blauw, zwaarder groen. De oceaan leek vlakker, strakker, verder weg. Iets bijzonders gaat gebeuren.
Het strand was smal, de golven bleven hetzelfde geluid geven als voorheen. Je kon niet horen wat de vogels en de dieren deden. De zon klom verder steil omhoog (naar links, van oost richting noord!) en de sikkel rechtsonder werd steeds kleiner. De zon leek op de avondsikkel zoals die in Nederland in maart te zien is, maar dan veel en veel helderder. De wolken werden tot dunne sluiers, je had de eclipsbril nu wel nodig als je in de zon keek. Zo fel was dat beetje licht. De sikkel was al heel klein, maar nog steeds oogverblindend helder. Toen viel de duisternis verrassend snel. In vergelijking met vorige ervaringen was er geen zware schaduw die vanuit het westen aan kwam denderen en waarschuwde. De duisternis kwam opeens, ze viel van boven naar beneden.
Een uur na zonsopkomst, een uurtje na het begin van de bedekking van de zon was het zover! Opeens was de hemel hoog boven de zon donkerblauw en Venus lichtte op. Het sluierwolkje bij de zon waaide weg, loste op. Toen verdween het laatste van de sikkel van de zon (rechtsonder), verscheen er in die fractie van seconde een fel, onregelmatig oplichtend ring met onder (rechtsonder?) een opvallend brede (een derde diameter) en hoge (een vierde diameter)" intensief oplichtende diamant", die eveneens onregelmatig fonkelde. Deze kwam, trok alle aandacht, verdween en we waren in het donker. De hemel was grijs. Om de pikzwarte hemelschijf (die nieuwe maan toonde zich nu als een ronde schijf) was een koel wit licht, een witte cirkel met weinig teer uitwaaiend licht (corona). Er was rust. Na al die veranderingen was er een moment dat er niets meer gebeurde. Deze corona had niet die fijne structuur en die omvang die haar zo bijzonder maakt en de blik fascinerend focust. Het was niet pikdonker. Je kon de kim van de oceaan, de bomen om je heen, de mensen in je nabije omgeving zien. Die zagen er grijs uit. Rechts van de corona (richting zuidoost) was de hemel veel donkerder dan links van de zon. Linksonder de zon, laag boven de oceaan, was het zo helder. Er waren duidelijk herkenbare wolkensluiers.
De zon was ruim een uur op, stond nog in het blikveld van de oceaan. Laag boven de oceaan was er een heel zachte oranjegloed (veel minder oranje dan bij een vorige verduistering hoog aan een heldere hemel). Ik durfde me niet om te draaien, en jawel hoor, wat gaat dat snel, er verscheen in een fractie van en seconde een fel onregelmatig oplichtende ring met weer zo'n grote diamant, nu links van de ring (linksboven?). Je mag daar niet met het blote oog in kijken, ik kneep mijn ogen wat dicht, toen verdween het en was er weer overal licht. Het ons zo vertrouwde licht!
Iedereen was heel blij. Sommige straalden van geluk. En wat waren we dankbaar dat de wolken net op het belangrijkste moment niet meer voor de zon waren.
We hebben nog met de bril bekeken hoe de zonnesikkel linksboven verder omhoog steeg en groeide. Het perifere lichtgebeuren was echter voorbij. Een uurtje later bleef de laatste donkere hap voor de zon verrassend lang zichtbaar. Rechtsonder was er een steeds kleiner deel van de bedekkende zwarte schijf. En toen verdween die zwarte nieuwe maan eindelijk" geruisloos", zonder een nieuw fenomeen aan de hemel.
De video van de Spanjaard liet iets boeiends zien. Het licht kwam terug vanuit het gebied laag boven de horizon (oceaan) links van de zon. Het licht verschoof van links naar rechts. En toen het bij de corona kwam lichtte opeens het hele gebied op.
Een Duitser met een camera van meer dan 3.000 euro was de enige die foto's van de witte corona had gemaakt die wel leken op dat wat we gezien hadden.
Een andere Duitser zei dat het licht tijdens de verduistering oranje-geel was. Een witte auto had die kleur gekregen.
Wat me verbaasde: hoe snel de zon veranderde... het gebeuren verliep veel en veel sneller dan bij een maansverduistering... en ook veel sneller dan ik me herinnerde van vorige bedekkingen van de zon.
Een Duitser legde het uit: juist omdat de zon net opkwam, veranderde de positie van de schaduw zo snel!
Een verduistering hoog aan de hemel duurt langer dan een verduistering vlak na zonsopkomst of vlak voor zonsondergang.
Locatie: bij het "tentendorp" Daintree Crocodylus Village.
5:30-7:30AM. Full eclipse was @6:38AM
2012 November 14th Full Solar Eclipse @Cow Bay
Daintree Crocodylus Village
close to
Cow Bay Beach,
Daintree
Queensland
AUSTRALIA
